Ty jesteś Polakiem, dwa proste słowa, które opisują czyjąś narodowość, nie wywołują emocji.
Sprawa ma się nieco inaczej kiedy słowa te wybrzmiewają z ust równolatka mojego syna we francuskim gimnazjum…
Czy to już jest prześladowanie w szkole?
PRZEŚLADOWANIE W SZKOLE
Jak mówić do dziecka, które uczyłam zawsze empatii, kiedy tłumaczyłam, by pomagał innym, nie odwracał wzroku.
Mówiłam, że wstydem jest krzywdzić i wyśmiewać, bo nikt nie jest lepszy czy gorszy od niego.
Jak teraz wytłumaczyć słowa tego chłopca?
Usłyszał od rodziców, że są Polacy w ich miasteczku?, pewnie pijacy i złodzieje, a Ty jesteś jednym z nich albo na takiego wyrośniesz.
Bo wyglądają inaczej, nikt ich nie widział jeszcze paradujących w berecie na głowie i z bagietką w ręku.
Inaczej się zachowują i mówią ze wschodnim akcentem, to ci Polacy.
Kilka miesięcy zajęło im zrozumienie, że jesteśmy takimi samymi ludźmi jak oni, nie lepszymi nie gorszymi.
Nie uważają nas już za innych, ale to była nowa szkoła, nowi uczniowie.
Jesteś Polakiem, wypowiedział tylko raz, być może dowiedział się, że inne dzieciaki traktują mojego syna już jak swojego.
Jeśli sytuacja powtórzyłaby się, byłabym w szkole każdego dnia aż do momentu rozwiązania problemu.
Jestem z natury spokojnym człowiekiem, ale kiedy chodzi o moje dzieci, długo się nie zastanawiam.
Ważne jest to, że dowiedziałam się o tym, jeszcze tego samego dnia, ale wiem, że są dzieci, które się nie skarżą…
SAMOTNOŚĆ DZIECI
Samotność w świecie, pełnym ludzi, którzy cieszą się z czyichś łez, bezbronności i strachu.
Czyhających na ten odpowiedni moment, by przejść do konkretów…
Każdego dnia od początku, bez wytchnienia dla ofiary, bez przerwy dla oprawcy…
Nie będę przytaczać sytuacji, które mają miejsce każdego dnia w polskich szkołach, bo nawet dla mnie to zbyt wiele…
Nie mam słów opisujących emocje, które czuję, kiedy jakieś kolejne dziecko odchodzi z tego świata.
Odeszło, bo nie umiało sobie poradzić z cierpieniem, które było mu dane przeżywać każdego dnia, często na oczach innych.
Było skryte? Przestraszone? Wycofane? Wstydliwe?
Nie wiem, wiem tylko, że było… a sprawcy są nadal, żyją jak dotychczas, być może znaleźli kolejną ofiarę.
Nie każde dziecko mówi o problemach w szkole, nie chce, boi się, wstydzi, jest wiele powodów.
Rodzice nie pomagają, bo zwyczajnie o tym nie wiedzą, często niepoinformowani przez szkołę.
Nieświadomi, że ich dziecko każdego dnia po troszeczku umiera, aż przyjdzie dzień, w którym całkiem zniknie…
ODPOWIEDZIALNOŚĆ SZKOŁY
Dlaczego nauczyciel nie reaguje na prześladowanie w szkole? Czemu przymyka oczy na wyzwiska i szarpanie innego ucznia?
Żeby jasnym było, nie mam w zamiarze obrażać młodych nauczycieli, nie, uważam, że są i tacy, którzy widzą i reagują.
Ja bardziej o takich dzieciakach po studiach, którzy zbierają swoje doświadczenie w pracy.
Tacy co nie wiedzieli jakie studia wybrać, ale tatuś byłby niezadowolony, więc padło na to.
Mam na myśli ludzi wykształconych, ale bez wyobraźni, młodych i mało doświadczonych życiowo.
Takich, którzy myślą odpukać swoje osiem godzin i wrócić do domu.
Nauczycieli bez powołania, ludzi, którzy powinni wybrać inny kierunek…
Mamy też nauczycieli ze stażem, takich, którzy nie jedno widzieli i widzieć już nie chcą…
Pedagogów, którzy jeszcze myślą, że na godzinie wychowawczej naprawią relacje uczniów.
Upierających się wyciągać problemy uczniów na forum klasowym masakrując resztki ich poczucia godności…
Nauczycieli tak nieudolnych i lekceważących uczniów każdego dnia, bo oni przyszli tu nauczać, a nie wychowywać.
Chyba nikt nie oczekuje od nich wychowywania uczniów, ale reagowanie na krzywdy, które ci uczniowie robią innym już tak.
Oczekuję, że nauczyciele zaczną widzieć i reagować!
WPŁYW RODZICÓW
Czy będąc dobrym człowiekiem, rodzicem można wychować potwora?
Potwora, który będzie każdego dnia niszczył życie innym, nie rzadko je odbierał…
Te małe potwory udają w domu, że są przykładnymi dziećmi?
Czy nauczyły się tego od najlepszych, czyli od swoich rodziców?…
Zapewne są dzieci, które właśnie od swoich rodziców doznały krzywdy i innego życia nie znają…
Sprawiając ból innym, tak jakby uleczają swój…
Kiedy widząc przemoc w domu, decydują się, że oni nie będą ofiarami…
Synu! To do Twojej klasy chodzi ten Polak?!…
Mam wiele wyobrażeń sytuacji, których doświadczają dzieci, a które je potem kształtują.
Zachowań rodziców ich przyzwyczajeń czy ograniczeń…
Bardzo często nie podoba nam się świat, w którym żyjemy, zapominając, że my również go tworzymy.
Dzieci są jak glina, uformowani przez rodziców, przesiąknięci dobrem lub złem.
Czy dostając miłość i zrozumienie oddadzą w świat złość?…
Czy otrzymując ból i cierpienie wyślą w świat miłość?…
