Ludzie bardzo często nie zdają sobie sprawy, że byli w dzieciństwie zaniedbywani emocjonalnie.
Odczuwają pustkę, nie czują się dobrze z samym sobą, ale nie potrafią zlokalizować problemu.
Dziecko zaniedbane emocjonalnie to niezauważalny problemem, ale zazwyczaj rzutuje na całe dorosłe życie.
Spis treści
SZUKANIE PROBLEMU
Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego nie jesteśmy zadowoleni, nawet kiedy idzie nam w życiu dobrze i radzimy sobie?
Pokonujemy postawione przez siebie coraz wyżej poprzeczki, idziemy naprzód.
Kolejne cele zdobyte, ale radości czy satysfakcji z tego brak…
Szukamy problemu w sobie, naszym życiu czy otoczeniu, ale czy znajdujemy?
Myśli, że to być może problemy z dzieciństwa?, nie, szybko przeganiamy tę myśl.
Sami siebie skazujemy na takie życie, udając, że problemu nie ma tam, gdzie należałoby szukać.
Są ludzie, którzy otwarcie mówią, że ich dzieciństwo nie było czymś, co wspominają z radością.
Inni starają się nie widzieć tego, co było nie tak i nie rozpamiętują przeszłości.
Nie ważne co kto mówi, ważne są nasze odczucia związane ze wspomnieniem dzieciństwa, a wtedy znajdziemy szczerą odpowiedź.
Musimy zastanowić się i uświadomić sobie czy zostaliśmy zaniedbani w dzieciństwie, co wpłynęło lub czego zabrakło, że teraz tak się czujemy?
Co spowodowało, że w życiu dorosłym przeżywamy pustkę, której za nic na świecie nie możemy wypełnić?
Nic co robisz, nie sprawia wystarczającej satysfakcji czy upragnionej radości, czujesz, że wszystko jest jakby nie skończone, nie na sto procent, niezadowalające…
KOCHAJĄ, ALE ZANIEDBUJĄ
Dziecko zaniedbane emocjonalnie w dzieciństwie przez rodziców, którzy nie mają czasu, bo pracują, by ich rodzina mogła żyć.
Dzieci zaniedbane przez rodziców, którzy pieniądze mają, ale czasu im brak, wynagradzają to prezentami.
W obu przypadkach miłość występuje, rodzice kochają swoje dzieci.
Tylko z myślą o nich i dla nich pracują za dużo, przez co nie mają już czasu na potrzeby emocjonalne swoich dzieci.
Zaniedbane maluchy, opuszczone, niemające wsparcia.
Kiedy dziecko wychodzi z takiego przemocowego domu, jest świadome, że potrzebuje pomocy, bo pewnych kwestii nie ogarnie sam.
Dorosły, którego wychowywali rodzice, którzy kochali, ale nie poświęcali mu czasu, nie zagłębia się w swoje problemy.
On może nie zdawać sobie sprawy z wagi problemu, który odbije się w przyszłości na jakości jego życia.
Strategią przetrwania jest wypracowanie sposobu, by żyć w danej społeczności.
Dzieci nie wiedzą, dlaczego w ich rodzinie występują takie, a nie inne zachowania.
One dostosowują się do sytuacji i postępowania swoich opiekunów.
Zachowują się w odpowiedni sposób, taki oczekiwany przez rodziców.
DZIECI I RYBY GŁOSU NIE MAJĄ
Zmieniają się wzorce wychowawcze, mam nadzieję, że mało kto uważa przemoc za odpowiednią formę wychowawczą.
Więcej rodziców dopuszcza dzieci do głosu, mogą wyrazić swoje zdanie.
Tylko czy ich słuchasz?, bo ja nadal mam wrażenie, że ich słowa odbijają się od wiecznie zabieganych rodziców.
Szukanie kontaktu, wręcz błaganie o zainteresowanie opiekunów, którzy miłość okazują w inny sposób…
Dziecko może dostać wiele prezentów, które mama i tata dają, by zyskać spokój dla siebie.
Może też dostać jeden, którym będzie się bawił razem z rodzicami i to będą jego niezapomniane chwile.
Ja wiem, że z reguły rodzice chcą dobrze dla swoich dzieci, często nie mając wyboru, pracują dużo, kosztem relacji z dzieckiem.
Sama zawsze powtarzam, że trzeba mieć czas jeszcze dla siebie, nie tylko dzieci i mąż.
Tylko teraz, przed nadchodzącymi świętami pomyślcie o swoich pociechach…
Dorośli z pustką to nie wysłuchane dzieci, niezaopiekowane, ignorowane czy niekochane.
Coś, co nam może wydawać się błahym problemem, bo to tylko czas, a dla dziecka to narastające poczucie odrzucenia.
Odrzucenie, które w jego późniejszym życiu zaowocuje wiecznym poszukiwaniem tego czegoś, czegoś, co powinien otrzymać w dzieciństwie…
DZIECKO ZANIEDBANE EMOCJONALNIE
Trudno dostrzec problem, bo zaniedbanie dziecka może występować w troskliwych rodzinach, gdzie pod względem materialnym niczego nie brakuje.
Ciężko jest dorosłym, szukającym pomocy, znaleźć odpowiedź spoglądając na swoje dzieciństwo.
Czują, że coś jest nie tak, ale nie umieją zlokalizować problemu.
Być może widzieliście w mediach społecznościowych myśli dzieci rozmawiających z psychologami.
Może zostało to stworzone, by uświadomić ludziom, jakie odczucia mają odrzucone dzieci?
Wspaniałe wnętrza, mnóstwo zabawek i spełnianie ciągłych zachcianek to nie jest szczęśliwe dzieciństwo.
Rodzice pięknymi rzeczami zagłuszają, swoje poczucie winy.
Ludzie szukają problemu w sobie, a to nie ich wina, ten deficyt to brak zaopiekowania się nimi w dzieciństwie.
Można przepracować terapeutycznie zaniedbanie emocjonalne z dzieciństwa i nauczyć się je rozumieć i akceptować.
Życzę wszystkim już dorosłym, którzy wciąż jeszcze szukają, nie wiedząc, co sprawia, że się tak czują, by odnaleźli swój spokój.
