To nurtujące pytanie, jak wychowywać syna, by w przyszłości był dobrym i wartościowym człowiekiem, radzącym sobie w życiu?
Jakie działania powinniśmy zainicjować, jakie zachowania wdrożyć w życie, by w przyszłości zebrać owocne plony?
Czy jest to właściwie możliwe?
Miejmy na uwadze, że syna wychowujemy nie dla siebie, kształtujemy go dla innej kobiety. Brzmi strasznie?, to pomyśl, że Ty teraz korzystasz z takiej pracy swojej teściowej.
DZIECIŃSTWO
Ja nie uważam, że syn ma być męski, twardy i nieugięty, ma budzić respekt innych ludzi.
To dla mnie bzdury są, bo jak można oczekiwać od dziecka, które nie umie sobie radzić z emocjami, nie płacz, twardy bądź?…
Bzdura totalna, wymagać od takiego malca rzeczy, których nauczy się za dobre kilka lat.
Dzieci nie wiedzą jak radzić sobie z emocjami, więc płacz to ich wołanie o pomoc, nie mów proszę, mężczyźni nie płaczą…
Nie uciszaj, mówiąc starczy, bo tak uczysz swojego syna, że nie może wyrażać własnych emocji, co w późniejszym wieku odbije się na jego relacjach z ludźmi.
Kiedyś mój syn zobaczył wózek dla lalek u koleżanki w domu, zaciekawiła go ta zabawka.
Całą wizytę bawił się tylko tym, aż postanowiłam mu kupić jego własny wózek.
Dziwne?, chłopiec bawiący się zabawkami dla dziewczynek? Nie dla mnie, bo na samochodach nie ma napisu zabawka dla chłopców i na odwrót.
Bawił się nim długo, traktował trochę jak taczkę do przewożenia aut z jednego miejsca na drugie.
Wózek, lalka, kuchenka do gotowania, to są tylko rzeczy, które nie sprawią, że syn stanie się zniewieściały…
Kiedy byłam mamą będącą w domu, na zawołanie zawsze robiłam wszystko sama.
Wiem, najgorszą rzeczą jest wyręczanie we wszystkim dzieci, bo one nie uczą się samodzielności, a potem wręcz oczekują usługiwania.
Syn, który ma podstawiane wszystko pod nos przez mamusie, jako mężczyzna tego samego oczekiwać będzie od kobiety, z którą będzie.
W swojej rodzinie rolę kobiety będzie postrzegać tak, jak widział to w swoim domu rodzinnym.
Kobieta nie jest od sprzątania, gotowania i umilania życia mężczyźnie i watro to synowi uświadamiać od małego.
NASTOLATEK
Mój mąż mi kiedyś powiedział, że będę złą teściową, ale dlaczego, bo za bardzo kocham synów?
Wiem super, kiedy wybranka syna pasuje mamusi, ale nie w tym rzecz, ma pasować do syna, a nie dla rodziców.
Co możemy? W wieku nastoletnim możemy wzmacniać samoocenę nastolatka, bo ona zaczyna maleć.
Mój syn jest ładnym, mądrym i bardzo zabawnym chłopcem, ale widzi w sobie zazwyczaj negatywne cechy, nie dostrzega tego, że jest super chłopakiem.
My mamy, rodzice, musimy mówić swoim dzieciom, że są wyjątkowe takie, jakie są, otworzyć im oczy, by dostrzegli to sami.
Tylko jak to zrobić, żeby „pępka świata” nie stworzyć?
Nie wiem jak to zrobić, ja mówię prawdę, kiedy zrobił coś dobrze chwalę, ale kiedy się nie postara mówię, że sądzę, że tym razem nie zrobił starannie.
Chwalę, ale mówię też otwarcie, kiedy „odwali manianę”, bo życie to nie tylko pochwały, to też i porażki.
Uwielbiam w swoim synu to, że ma swoje zdanie, nie zmienia go, bo inni myślą inaczej i to jest piękne.
Uczę go, by myślał samodzielnie, bo dostosować się do społeczeństwa w pewnym sensie trzeba, ale niech ma swój punkt widzenia.
To od nas zależy jak rozpocznie życie ten nasz młody mężczyzna, z jak pełnym plecakiem wyjdzie z domu rodzinnego.
Może mieć w tym plecaku poczucie, że jest kochany przez rodziców, że ma dom, w którym zawsze znajdzie zrozumienie.
Ma poczucie własnej wartości, która pozwala mu walczyć z przeciwnościami losu, motywację, by dążyć do celu.
Ma w sobie miłość i szacunek do ludzi, nie segreguje społeczeństwa na lepszych i gorszych, wie co to pokora.
Jest otwartym człowiekiem, nie boi się zmian, dostrzega pozytywy i zawsze dąży do szczęścia swojego i swoich najbliższych.
JAK WYCHOWYWAĆ SYNA?
Nie żałować miłości i czułości, każde dziecko tego potrzebuje, niezależnie od wieku czy płci.
Wymagać, ale i chwalić za osiągnięcia, za starania, które widzimy w naszym dziecku.
Nie zawsze efekty są odzwierciedleniem starań i na odwrót, oceny w szkole to tylko cyfry, a nie sens życia dziecka i ich rodziców.
Spełniam marzenia syna, ale nie biegnę do sklepu po każdą zachciankę, chciałabym, aby wiedział, że życie nie polega tylko na tym, aby mieć.
Rozmawiam, tłumaczę, że nie jest ważne to, że coś posiada, bo rzeczy bardzo łatwo można stracić. Warto zbierać wspomnienia, bo one zostaną zawsze.
Pozwalam na wyrażanie siebie, na mówienie, słucham jego punktu widzenia. Często nie rozumiem lub nie zgadzam się z tym, ale pozwalam mu na to.
Dziecko nie nauczy się inaczej niż przez podejmowanie własnych decyzji i mierzenia się z ich konsekwencjami.
Kiedy przychodzi do konfrontacji z rzeczywistością mówię, że to normalne, niech próbuje dalej, bo życie to wieczne wzloty i upadki.
Dopinguję w działaniach, często nie rozumiem jego postępowania, ale zamykam na to oczy i zostawiam.
Ja nie przeżyję życia za niego, nie odstraszę złych ludzi, nie przegonię chmur. Mogę jedynie być przy nim w tych burzowych dniach.
KILKA SŁÓW NA KONIEC
Ja nie wiem, czy postępuję dobrze, bo robię wszystko instynktownie.
Są poradniki jak wychowywać syna, można się do nich stosować, wychowywać wedle jego wskazówek, a życie w późniejszym czasie to zweryfikuje.
Możemy się starać lub nie, ale dopiero za kilka/ kilkanaście lat zobaczymy czy nasi synowie to porządni mężczyźni.
Dopiero po latach okaże się czy zasiane przez nas nasiona wydadzą plony do zebrania.
Jakiś czas temu powiedziałam teściowej, że dobrze wychowała syna, bo wartości, jakie mu wpoiła dają poczucie szczęścia mi.
Jeśli usłyszę takie słowa od mojej synowej, będę wiedziała, że dobrze wykonałam swoją pracę.
Wychowywać syna to nie to samo co chować, to jest praca, która w późniejszym czasie zaowocuje szczęściem lub nieszczęściem dla innej kobiety.
