CZY WIERZYĆ BEZGRANICZNIE DZIECKU?-DYLEMATY RODZICÓW

Zdarzało mi się słyszeć zarzuty, czy skargi od nauczycielki w stosunku do starszego syna.
Nie były to straszne przewinienia, ale takie, którymi usilnie chciała się ze mną podzielić.
Co zawsze myślałam po takiej rozmowie? Myślałam o tym, że Filip jest moim synem, ale nie ideałem niepopełniającym błędów.
Czy wierzyć bezgranicznie dziecku? Nie.
Nie stworzyłam dziecka genialnego, odpowiedzialnego, przewidującego, unikającego zła, stworzyłam dziecko, które się tego wszystkiego dopiero uczy.
I jeszcze jedno, wiem, jakim dzieckiem byłam ja, nie wymagam więc nadzwyczajności od moich dzieci.

ŚLEPOTA RODZICÓW

Nie oceniam rodziców ślepo wierzących swoim dzieciom, bo każdy wychowuje dziecko inaczej i postępuje według własnych zasad.
Potrafią długo walczyć z całym światem, by na końcu triumfalnie przyznać sobie racje albo i nie, bo i tak bywa…
Tylko czasami mam wrażenie, że bardziej zależy im na swojej reputacji niż na prawdzie.

Ważne jest to, jak postrzegają ich inni ludzie, co pomyślą, co powiedzą, czy się od nich odwrócą.
Uparcie twierdzą, że całe zło to nie oni, a tym bardziej nie ich dziecko, to pewność, której niestety często udowodnić nie mogą.
Słuszność swojej tezy opierają na swoim zdaniu i opinii, która w ich mniemaniu liczy się najbardziej.

Czy powinni wierzyć bezgranicznie dziecku?
Wierzyć to nie bezgraniczna miłość czy oddanie dziecku.
Ślepota rodziców to często przekraczanie granic, które prowadzą do dalszych konfliktów.

KAŻDY BYŁ KIEDYŚ DZIECKIEM

Jak to mówi moja mama, byłam grzecznym dzieckiem, nie przysparzałam jej problemów.
Mówi zawsze o mnie miło, jak to mamy, wierzące w dobro dziecka.
Czy ma rację? Ma, ale tak nie do końca.

Dzieci mają różne twarze, inaczej zachowują się w domu, szkole czy ze znajomymi.
To samo było ze mną, różne zachowania, zależne od miejsca czy otoczenia.
Chyba nikogo tu nie zaskoczyłam, większość z nas tak miała lub mają jeszcze ci, którzy nie odnaleźli jeszcze siebie.

Rodzice nie widzą naszych wszystkich zachowań, niemożliwe do wykonania, nierealne do przeżycia.
Moja mama ma swoje wyobrażenia o mnie i ma racje, bo taka byłam, ale nie tylko.
Każdy był kiedyś dzieckiem, które popełniało błędy, bo uczyło się życia, tak samo teraz Twoje dziecko je popełnia.

To nie zbrodnia, nie koniec świata, życie toczy się dalej i postaraj się, by zrozumiało, co było błędem, by nie popełnić tego w przyszłości.
Bądźmy świadomi, że nasze dzieci to też trochę inni ludzie niż byliśmy my, inny świat, wychowanie czy miejsce, w którym żyją.
Życie bywa trudne, nie tylko dla nas rodziców, nasze dzieci również przeżywają swoje problemy, które zapewne wpływają na ich decyzje czy postępowanie.

CZY WIERZYĆ BEZGRANICZNIE DZIECKU?

Wyobrażenia to nie to samo co rzeczywistość, choć możemy tę rzeczywistość sobie wyobrażać po swojemu…
Była sobie Ania i Marta, zaprzyjaźniły się, stały się nierozłączne.
Marta była tą niegrzeczną w oczach ludzi, Ania to ta grzeczna i poukładana.

Tylko prawda wyglądała nieco inaczej, bo ludzie widzą i wiedzą to, co sobie sami stworzą w głowach.
Ich wyobrażenie Marty nie było zgodne z prawdą, ona była osobą o wielkim sercu, która często troszczyła się o innych.
Ania nie miała na swoim koncie żadnych przewinień, ale miała głupie pomysły, które realizowały razem, ale nie muszę dodawać, komu się oberwało, a komu upiekło…

Nie ważne czy to rodzice, nauczyciele czy obcy ludzie, każdy buduje sobie jakiś obraz człowieka i się go trzyma, nie zawsze słusznie.
Rodzic uparcie wierzący dziecku, mimo że nie zna całej prawdy, być może nie zna jej wcale.
Czy rodzic, który wie, że każdy ma prawo popełniać błędy, wie o tym, bo nie jest zaślepiony tylko świadomy?

DZIECI SĄ KOPIĄ RODZICÓW

Czasami mam wrażenie, że kłócę się z samą sobą, dziwne uczucie.
Mój mąż powtarza mi, że Filip to moja kopia, tylko jeszcze bardziej uparty, by postawić na swoim, pokazać swoją rację.
Nie martwię się, bo wiem, że przyjdzie taki moment, że przestanie to być jego priorytetem, jeśli jest podobny do mnie, to jestem o niego spokojna.

Dzieci często są kopią swoich rodziców, ale miejmy na uwadze, że proces ich dorastania w innym miejscu czy otoczeniu niż nasze już wpływa na nich znacząco.
Francja to nie mała wieś pod Elblągiem w Polsce, w której wychowywałam się ja, wiec Filip już na wstępie jest odważniejszy, niż ja byłam w jego wieku.
To samo tyczy się dzieci, bardzo poukładanych rodziców, pamiętajcie, że Wasze dzieci zapewne mają dużo Waszych cech, ale mają również i swoje.

Być podobnym, mogę się zgodzić, ale nie identycznym, bo nawet kopie się od siebie nieco różnią.
Ucząc się życia, dzieci postępują niewłaściwie, niemądrze, często samolubnie, nie zwracając uwagi na uczucia innych.
Tylko czy nie to samo robiliśmy my? W mniejszym czy większym stopniu, w zależności od tego ile dowiedzieli się rodzice…

PODSUMOWANIE

Dążymy do tego, by nasze dzieci były lepszą wersją nas samych, nieba im uchylamy i co złego to nie oni.
Chcielibyśmy wszystkiego co najlepsze, dajemy, co możemy, wierząc, że postępują rozsądnie.
W trakcie zderzenia się z rzeczywistością nie umiemy zmierzyć się z prawdą, która odbiega znacznie od naszych wyobrażeń.

Mój syn już jest lepszą wersją mnie, widzę to, ale wiem też, że nie jest ideałem i może popełniać błędy.
Ja również nie byłam ideałem, mało kto jest cudownym dzieckiem, które swoją prawością zawstydzi niejednego dorosłego.
Nie byłam, nie jestem i nie wymagam tego od moich dzieci.

Czy wierzyć bezgranicznie dziecku? NIE, bo ono dopiero uczy się reguł, życia na wyznaczonych społecznie zasadach.
Często nie zdaje sobie sprawy, nie myśli o tym albo bagatelizuje konsekwencje z tym związane.
Nie zapominaj…

Wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi, ale niewielu z nich pamięta o tym- (Antoine De Saint-Exupéry).